"Valentines dagen er berre noko kommersielt tull", seier husbonden kvar gong den dagen nærmar seg. Eg veit ikkje om det er ei forklaring eller unnskulding....
Eg ser heilt klart den koblinga, her skor handelsstanden seg på hjerte- (utan smerte) salg i alle mulege variantar. Og vi bit litt på.. i alle fall nokon av oss.
Men kanskje vi treng ein slik dag?
Kanskje vi treng det berømmelege sparket i rompa til å setja pris på partnaren, ikkje som mor/far, men som den vi har valgt å dela livet med, vera kjæreste med.
Berre eit teikn på at eg er spesiell for han.
Ei sjokoladeplate, kjøpt av han til meg, fordi han veit at eg likar det.
Ein St. paulia eller tullipanar som han veit eg set pris på.
Eit kort der det står svart på kvitt at han er glad i meg.
Eit synleg teikn på at han og eg har noko i lag som er heilt eineståande.
Kanskje eg skal innføra ein ny dag for oss?
9. juli kanskje... I sol, sommar, og varme,seine netter som skapt for romantikk!
Då kan han ikkje skulda på kommersen i alle fall!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar